DE STENEN TAFEL

Alles of niets

Eens komt er een dag dat   je het  leven moet verlaten

gewoon omdat het lichaam is versleten.

Oud geworden moegestreden uit- of afgeleefd

en door te tijd met rimpels zo gekerft.

dat het uiteindelijk niet verder kan en sterft.

Wat er dan zal komen zou een ieder willen weten.

Omdat niets zo zinloos zijn zou als er niets zou zijn,

dat na je dood je denken is vervlogen,

opgelost als mist door zonneschijn.

Dat wat je was en wie je was voorgoed zal zijn verdwenen,

opgegaan in een peilloos niets

en dat je  op den duur ook zult worden vergeten,

dat wil er dus bij mij gewoon niet in.

Alsof alleen degenen die de  geschiedenis  bepaalden

nog eeuwen later bij hun naam worden genoemd.

Alsof de roem en eer die zij bij  leven al behaalden

nog na hun dood als  naglans hun verscheiden zo bescheiden 

bij zou kunnen lichten.

Mocht er aan gene zijde , zoals verwacht en zo gehoopt ,

een engel of misschien  God zelf mij daar staan  op te wachten,

zal enkel en  alleen al dat geloof  het aardse leed verzachten.

Blijvend geloof ik in wat ik niet zien kan, 

alles wat ik  voel tussen de regels van dit leven

lees ik als leiding van Zijn handen,

weet ik mij gekend door Zijn liefde,

want Hij laat zelfs het water branden.