Een jihad van liefde

Ik las vandaag het boekje "Een Jihad van liefde"  van auteur Mohamed El Bachiri en opgetekend door David van Reybrouck.
Ik beveel het  iedereen aan. Lees het!
Een verhaal met een verschrikkelijk goede boodschap.
Jezelf nooit verlagen tot hetzelfde gedrag als van die ander. Hoezeer die ander ook zich misdraagt.
Enkel de reactie vanuit liefde wordt gezegd. Het is de strekking van hoe Mohamed El Bachiri zijn geloof invult. Hij zegt van zichzelf dat hij in de eerste plaats humanist is en in de tweede plaats Islamiet. Hij maakt een vergelijk tussen dat wat voor hem een verticale de dimensie bestrijkt ,je verhouding tot god en het horizontale, je verhouding in liefde tot de medemens.
Eigenlijk een boodschap die een op een kan worden overgezet op die andere wereldgodsdienst, het christendom. Of liever gezegd de boodschap zoals Christus die zelf heeft voorgeleefd.
Het inspireerde mij tot het schrijven van dit gedicht over onze ontmoeting met de dood en het besef dat het een voorrecht is om te mogen leven.

Rouwstoet

Ik hoor de klokken luiden midden op de dag

fiets de kerkhoflaan in  dit is wat ik zag

een rouwstoet langzaam kruipend richting dodenakker

bedroefde dorpsgenoten brengen hun geliefde weg

de aanblik roept oude pijnen in mij wakker

ik stap af en wacht  totdat de stoet de dode

naar zijn rustplaats heeft gebracht.

terwijl de knoppen in de bomen al beduiden

dat er nieuw leven in de maak is

is de klok alweer gestopt met luiden.

In de stilte van het lopen naar het graf

besef ik welk voorrecht toch het leven is

hier te mogen zijn in tijd en ruimte

lief te hebben al wat leeft

het leven neemt, het leven geeft.