Invictus. een hertaling

Zelfs toen de nacht  mij overviel

zwart als het zwartste zwart van pool tot pool

dankte ik elke onvermoede god

voor mijn onoverwinnelijke ziel

In de wurggreep van mijn omstandigheden

krimp ik niet ineen noch schreeuw ik het uit

onder het geransel van mijn tegenslagen 

ben ik dan wel van licht verstoken

mijn hoofd bebloed 

maar blijf nog altijd  ongebroken

voorbij de plaats van gramschap en mijn tranen

loert enkel de verschrikking  van die schaduw nog het meest

en waar de dreiging van de jaren

mij blijvend kunnen vinden

blijf ik toch altijd onbevreesd

het maakt niet uit hoe hoog de poorten

hoe vol beschuldigingen straks de boekrol staat

ik ben en blijf de meester van mijn lot

de schipper van mijn ziel 

naast een onvermoede god.