Existentieel tekort

Existentieel tekort


Mijn existentieel tekort
Is mij in mijn kinderjaren
afdoende ingewreven.
Niet door een liefdevolle God, zijn geslagen Zoon,
of onnavolgbaar door Zijn Geest
Maar door gebroken medemensen
Die geloofden in 't gelijk
dat elk van hen zich in een wereldwijde kerk  had toegeëigend.
De orthodoxen nog het meest

Telkens als ik omzie en terugdenk aan de tijd
dat ik vol jeugdig vuur mij
aan mijn Herder  wijdde.
Ontvouwt zich diep  in mij
een dal van dorre beenderen
Alsof de profetie daarvan mislukte
Nog voor zij uitgesproken was.


Terwijl ik zo graag wil geloven
in die God die liefde is.
Zo vaak blijf verlangen naar dat spreken in een nieuwe taal,
in tongen sprekend  onverschrokken inga tegen elke atheïst.
Die maar blijft verkondigen
dat er geen god bestaat.
Zo doende met zijn eigen pathos dweept.

En daarmee indirect het falen van de mens
om goed te doen, nog dikker onderstreept
dan welke gereformeerde ooit zal durven zeggen.
Ja ,tegen beter weten in
blijf ik al mijn vragen ,al mijn hopen en verlangens
voor Gods voeten leggen.
Geef ik mij over aan het waaien van Zijn Geest.